اسب از آسیای میانه تا به آناتولی در زندگی و فرهنگ ترکان که صاحب یک زندگی به سبک کوچ و اتراق بوده اند، جایگاه مهمی را به خود اختصاص داده است. دبلیو اشمید اظهار می کند که: "اسب توسط ترکان اهلی شده است. در دنیای باور ها و تفکر ترک تعاریفی در مورد اینکه اسب باید چه خصوصیاتی داشته باشد، وجود دارد. بر اساس این تعاریف یک اسب خوب با سرعت پرندگان حرکت می کند، اصلا خسته نمی شود، دشمن را حس می کند، صاحبش را از قبل خبردار می کند، منظور صاحبش را می فهمد، وضعیتش را درک می کند، اگر صاحبش مرده باشد او را رها نکرده و به وطنش برمی گرداند، در صورتی که صاحبش زخمی باشد او را به محلی امن برده و نجاتش می دهد. اسب به عنوان دوستی صادق، نگهبان و شریک پیروزی برای صاحبش می باشد. در افسانه ها و داستان های متعددی در رابطه با ترکان، اسب دوست نزدیک صاحبش، شریک پیروزی اش و با ارزشترین دارایی اش شناخته می شود. در داستانی در کتاب دده قورقود "بامسی بیرق" به اسب خود که در مدت ۱۶ سال زندان منتظرش مانده، چنین می گوید: "به تو اسب نمی گویم برادر می گویم ای از برادرم نزدیکتر به من" این بندها اهمیت اسب برای ترک ها را به بهترین شکل به نمایش می گذارد. اسب به هنگام مرگ صاحبش نیز در کنارش حضور داشته و همراه وی دفن شده است. دفن شدن اسب به همراه صاحبش یک رسم بسیار دیرین در استپ ها می باشد. در منابع چینی نیز اطلاعاتی در مورد دفن کردن مردگان به همراه اسب و اشیای دیگرش در "کورگان" (مزار تپه مانندی که ترکان مردگان را به همراه اشیا دفن می کردند) توسط "گؤک تورک"ها موجود می باشد. ترکان از دسته موهای دم اسب که بر یک نیزه و یا چیز مشابهی نصب شده باشد (توغ) به عنوان پرچم و یا نشان اقتدار استفاده می کردند. باورها و رسوم متفاوت زیادی در رابطه با اسب در بین مردم وجود دارد. این باورها و رسوم از آسیای میانه تا به آناتولی به زندگی خود ادامه داده و جایگاه خو را در فرهنگ حفظ کرده است. دم اسب سرباز ترکی که در جنگ می میرد، بریده شده و بر بالای مزارش آویخته می شود. ترکان قدیم نیز سنگ مزار را به شکل اسب می ساختند. تمام کسانی که در رابطه با سنگ قبر و فرهنگ و فولکلور مربوط به قبرها تحقیق می کنند، عقیده دارند که رسم داشتن سنگ مزارهایی به شکل گوسفند، قوچ و اسب مربوط به فرهنگ تدفین آسیای میانه و رسومات شامان ها می باشد. همچنین بر اساس باورهای قدیمی ترکان به هنگام ساخت خانه، خون و یا شیر اسب به بزرگترین ستون خانه و یا ستون میانی چادر مالیده می شود. به هنگام دعا برای روح های کوه، جنگل و آتش از یال اسب قرمز استفاده می کنند. اهمیتی که ترکان به اسب داده اند از ضرب المثلهایی از قبیل" ترک در چادر به دنیا آمده و بر روی اسب می میرد؛ پرنده با بالهایش و ترک با اسبش؛ اسب سوارش را می شناسد؛ اسب دوست جوانمردان است." فهمیده می شود. اسب به عنوان جزیی جدایی ناپذیر از فرهنگ و نحوه زندگی انسان ترک علاوه بر اسطوره ها در داستان ها، افسانه ها و حکایت ها با شخصیت قهرمان عجین شده و به عنوان مکمل شخصیت اصلی حاضر شده است. بعلاوه اسب از نقاشی های موجود بر دیوارهای سنگی تا به نقاشی، مجسمه سازی، معماری، صنعت فرش و جاجیم، اشیای مفرغی، سنگ مزار و نقاشی مینیاتور به یک موضوع هنری فراموش نشدنی تبدیل شده و جایگاه خود را در هنر ترک به دست آورده است. امروزه هم برای بسیاری از هنرمندان منبع الهام می باشند. اسب در حافظه فرهنگی مردم در میان اطلاعات ملموس جای گرفته است. نویسنده: فاطمه احسن توران عضو هیات علمی دانشگاه غازی آنکارا مترجم: فریبا اوغوز